In de afgelopen twee weken heb ik, ingegeven door de politieke actualiteit, meer gepubliceerd dan ik mij had voorgenomen. Om die reden zet ik het belangrijkste even op een rij. Het allerbelangrijkste is voor mij, zeker vanuit werkperspectief, de publicatie van een 'interactief' artikel onder de naam 'kwaliteit en het krachtenveld'. Tegelijk wil ik niet voorbijgaand aan de twee initiatieven die door Sybrand Buma zijn gepresenteerd: het tegen het verstrekken van leningen aan Griekenland stemmen en zijn uitspraken over het tegemoet treden van het vluchtelingenprobleem ook door 'boots on het ground'. Op het eerste initiatief heb ik mij kritisch getoond, over het tweede ben ik positief. Een 'politieke terugblik'.
Een van de grootste problemen met kwaliteitszorg is dat de logica er achter zo logisch is. Ik bedoel: je kan er niet tegen zijn. In haar meest uitgewerkte vorm is heeft kwaliteitszorg een gesloten logica gebaseerd op de systeemleer. Er lijkt geen spelt tussen te krijgen. En toch zien we maar heel weinig geslaagde voorbeelden van kwaliteitszorg. In een op aangeven van het INK geschreven artikel voor het septembernummer van het blad Kwaliteit in Bedrijf betoog ik dat dit komt doordat te weinig, of de verkeerde aandacht wordt gegeven aan het krachtenveld waarbinnen kwaliteitszorg tot stand komt. Vraagstukken die te maken hebben met macht en invloed worden genegeerd of op de verkeerde manier op het bord van de leiding gelegd. Dan kan je zeggen, sorry, maar dat is niet mijn terrein van expertise, maar hoe professioneel ben je dan bezig. het is mijn pleidooi om beter op het krachtenveld te letten waarin kwaliteitsinitiatieven worden gepleegd en ik help om dat in dit artikel concreet te maken door wat aspecten inzichtelijk te maken. Vervolgens trek ik door, omdat er in kwaliteitsland allerlei botsende opvattingen zijn over hoe je kwaliteitszorg het beste kan benaderen, van hard tot zacht, van meetbaar tot super menselijk. De standaardindeling voor de 'scholen' in het denken over kwaliteit zet ik behoorlijk op z'n kop. Voer voor nieuwe discussie dus. Lees het hele artikel ...
Sybrand Buma heeft de afgelopen twee weken politiek bedreven op het scherpst van de snede - en ik meen daar in net zo scherp op te hebben gereageerd.
Het startte met de tegenstem tegen het pakket leningen aan Griekenland. Zoals betoogd, heeft de fractie alle recht die afweging te maken. Wie vindt die 'deal' wel goed? De enige reden waarom deze deal, onder leiding van Duitsland, in Brussel wel is geaccepteerd heeft te maken met een bredere weging van belangen. Op die bredere weging ging Sybrand Buma echter niet in en ook in andere opzichten nam hij in mijn ogen zijn achterban niet mee. Ik vind heel belangrijk dat hij die bredere motivatie wel toont en dat had volgens mij ook best gekund met een vaardiger woord. Het is teveel politiek met een kleine p geworden en dat is voor een partij als het CDA noch nodig noch gewenst. Vandaar dat ik een pittige blog schreef onder de titel 'drie redenen om het niet met de tegenstem eens te zijn'.
Maar kritiek geven om de kritiek is niet mijn stijl. Ik ben dus echt blij dat in de week er op Sybrand Buma wel degelijk politiek met een grote P schreef door het taboe op de inzet van grondtroepen te doorbreken. Onmiddellijk was er de Pavlov reactie van degenen die riepen: dat 'kan niet'. Maar 'kan niet' is wat niet kan. In het betoog van Buma zitten meerdere elementen en die zijn nog maar schetsmatig uitgewerkt. Duidelijk is dat ze allemaal moeilijk te realiseren zijn. Dan is het makkelijk schieten voor de criticasters. Mijn eigen ideeën gaan in ieder geval verder dan wat hij schetst. Maar toch; dit is leiderschap en het gebeurt ook vanuit de juiste motieven. Hij brengt ons naar een ongemakkelijke plek toe, maar dat is precies wat er nu nodig is. Lees de blog die ik direct na verschijnen van het interview met Buma schreef.
Het blijft natuurlijk makkelijk, dat blogjes schrijven. Ik heb ook wel geaarzeld. Toch denk ik dat juist nu de grotere woorden gebruikt mogen worden. Afgelopen zaterdag had ik een voortreffelijke bijeenkomst met de trainers van de Eduardo Frei Stichting. Namens het EFS mag ik regelmatig democratiseringstrainingen doen in allerlei landen. Ik heb er al meerdere keren verslag van gedaan. Maar we worden nu ingehaald door de ontwikkelingen die ik daarin heb benoemd: de randen van Europa staan in brand. De bijeenkomst van afgelopen zaterdag stond in het teken daarvan. Zoals voorzitter Marnix van Rij het benoemde: een toenemend aantal landen waar wij trainingen verzorgen kent oorlog of grote spanningen. De Europese Gemeenschap is geen vanzelfsprekende gemeenschap meer met vrij verkeer van goederen en diensten. Als je namens je bedrijf nu naar Parijs moet, krijg je een reisinstructie mee. De spanning lijkt ver weg, maar komt snel dichtbij. Dan is het wel tijd om je te bezinnen.
Zeer mee eens. Maar hoe? Politiek is vaak een kwestie van smalle marges. Teveel grote woorden te vroeg uitgesproken moeten later met rente betaald worden, zoals zeker Rutte en Samsom gemerkt hebben. Maar toch, nu moet je er zijn met die woorden. Juist als je een partij van de warme redelijkheid uit het midden wilt vertegenwoordigen.
Peter Noordhoek
