Ik heb een stukje steen van de muur uit Berlijn, inclusief certificaat van echtheid en gekocht in Berlijn zelf. Aardig, maar ik heb er niet zoveel mee. Net zoals de val van de muur zelf niet zo echt aan voelde terwijl ik dat via een TV met een minibeeldscherm probeerde te volgen. Het was groots natuurlijk, maar ik kon er slechts door een te klein gaatje naar kijken.
Op die avond van 9 november 1989 ben ik een lange avondwandeling gaan maken en dacht ik terug aan mijn diensttijd. Van '78 tot '79 was ik in Seedorf gelegerd; Limburgse jagers, 42e painfbat, C compagnie. Toen ik daar kwam vanuit de kazerne in Amsterdam werd ons verteld dat we bij een atoomaanval 2 minuten te leven zouden hebben. Punt. Daar kon je verder niet zoveel mee, dus dat duwde je naar achteren in je hoofd. Wel wisten je altijd waar het ijzeren gordijn zich bevond. En de dreiging van een atoomaanval was er ook. Dat kon soms aardig uitvallen. Ik was als jonge sergeant verantwoordelijk voor de verzorging van de compagnie. Soms kregen we alleen draagbare rantsoenen mee bij een oefening, soms konden we over een vrachtwagen beschikken. Het gebeurde wel dat ik samen met mijn chauffeur met een vrachtwagen vol toetjes bekaf door een nachtelijk Duitse landschap reed en onze wagen werd aangehouden door een officier. "Jullie zijn nu dood", zei hij met een strak gezicht. Atoomaanval." Met meer toetjes dan we konden opeten, heb ik met mijn chauffeur de rest van de nacht in een hooiberg doorgebracht. What a lovely cold war.
Soms. De koude oorlog was ook de schaduw die over alles hing. Van Cubacrisis tot kruisraketten, eigenlijk stond alles in mijn leven en dat van iedereen in het teken ervan. Het dwong tot keuzes. Je was of een aanhanger van real politik - Kissinger - of aanhanger van Ban de Bom. Een koude oorlog bevriest en polariseert.

Na de val van de muur en het wegtrekken van het ijzeren gordijn zijn Loes en ik als eerste naar Tsjecho-Slowakije gegaan. Via via huurden we een huisje in een bergachtig gebied. We werden ontvangen door een man met een Mick jagger T-shirt die ons stilzwijgend naar een soort boerderijtje bracht. Binnen stond niet meer dan een stapelbed en een kast. Op die kast een buste van Lenin en een buste van Stalin. Oostblok. De andere kant van het ijzeren gordijn. Even stond ik te trillen op mijn benen.

Vorig weekend was ik in Brno, Tsjechië, voor de bijdrage aan een seminar over 'Getting the voters back from the populists and extremists'. De deelnemers waren van hoog niveau en kwamen uit het (afgescheiden) Slovenenië, Polen, Oostenrijk en Hongarije. Ik was gevraagd om op een interactieve wijze de case Wilders te bespreken. Uiteraard komt bij zo'n thema ook het migratieprobleem aan de orde. Voor deze staten is dat bovenal het probleem van de Roma, de zigeuners, maar ze zien ook aankomen dat de stroom vluchtelingen uit Syrië hun kant op komt. Let wel: op dit moment doen ze nog tamelijk beperkt mee aan de spreiding van vluchtelingen. Op een gegeven moment vroeg ik aan enkelen wel of ze niet bang waren dat er naar aanleiding van het conflict in de Oekraïne een vluchtelingenstroom zou komen. Daar kreeg ik verschillende antwoorden op, maar per saldo was het antwoord: nee, Oekraïne wordt een 'bevroren conflict'.
Vandaag, 9 november 2014, zie ik hoe op nauwelijks verholen wijze Russische soldaten en wapens Oost-Oekraïne intrekken en huiver bij het woord 'bevroren conflict'.

- o -

Woeste dagen, dat zijn het. Donderdag werd ik vlak voor aanvang van een interne vergadering over resoluties door BNR radio gebeld. Of ik de volgende ochtend in de uitzending wilde komen over een van de resoluties, over kiesdrempels. Het werd het begin van een paar woelige dagen. Samen met een ander lid van mijn delegatie werk ik hard aan een uitgebreide toelichtende tekst, maar op dit moment geniet ik vooral nog na van een mooi debat in de ochtend en het feit dat zowel deze als twee andere resoluties - waaronder één over de spreiding van Syrische vluchtelingen - zijn aangenomen. Een mooi succes, maar door werk en privé loop je er dan wel tegen aan dat je eigenlijk tijd te kort komt om op alles te reageren. Dat moet de komende dagen alsnog gebeuren, want de discussies gaan door.

- 0 -

Het komende weekend wordt ook bijzonder, als Sinterklaas en vele min of meer zwarte Pieten letterlijk aan ons huis in Gouda voorbij gaan. natuurlijk zal ik letten op de kleuren van de Pieten, maar ook ook op eventuele bobbels in de kledij. Dat doe ik overigens automatisch wel. Ooit ben ik mijn geloof in Sinterklaas verloren door de grote bobbels die er op de voorkant van een Zwarte piet zaten en die ik herkende als die van mijn tante. Sindsdien controleer ik elke Piet op bobbels. Ook hier kom ik nog even op terug. Niet op de bobbels bedoel ik, wel op Piet. U bent gewaarschuwd.

Peter Noordhoek

ww.northedge.nl