Parijs is perfect. Tegen de tijd dat we vrijdagochtend aankomen op het Gare du Nord zijn de zware regenwolken verdwenen, om pas weer te verschijnen als we eind zondagmiddag vertrekken. Daar tussenin 25 graden en een Parijs dat tussen de herfstbladeren een zomerse kant in zichzelf herontdekt en met losse elegantie laat zien. Perfect, het hele weekend: perfect. En juist de onwaarschijnlijke kant ervan maakte dat we het dubbel beseften.
Ook de scherpe rand ervan: Loes en ik waren uitgenodigd om in Parijs bij vrienden op bezoek te komen. Vlak voor ons vertrek wilden wij hen telefonisch onze preciese tijd van aankomst doorgeven. De partner van onze gastheer vertelde ons beheerst maar gehaast dat onze gids en gastheer na een controle bezoek aan ziekenhuis daar moest blijven voor een spoedopname. Alle zorgen voor hen beiden komen dan samen met cliché's over kwetsbaarheid naar boven, maar iets doen konden we niet. De realiteit is dan ook dat we ons weekend al geboekt hadden. Dan ga je en is alles perfect, maar staan we programmaloos bij de uitgang van Gare du Nord.

De default-positie voor het bezoeken van een cliché-stad als Parijs is het herbezoeken van de plaatsen die je al eerder hebt gezien. Dat is precies waar we schaamteloos toe besluiten. Opera, Champs Élysées, Montmartre, Quartier Latin, Père Lachaise - alles hebben we herbezocht, als een paartje dat zichzelf trakteert op al het lekkers uit de tijd dat je met een kever om de Arc de Triomphe scheurde. Al lopend is wel te zien dat de stad aan het veranderen is; de Afrikanisering, Aziatisering en al die dingen waardoor je denkt dat de Fransen geen eigendom van hun eigen stad meer hebben, maar ons maakt dat niet uit. De stad als smeltkroes werkt elektriserend. Tot aan een bezoek aan misschien wel het grootste Parijs cliché van allemaal: het Louvre en het bezoek aan de Mona Lisa.

We laten ons door de mensenmassa meenemen richting de grand colonnade waar eindeloze rijen schilderijen hangen. Het is teveel om goed op te nemen, maar tegelijk werkt het wel. Langs twee kanten. Kleurvlekken worden schilderijen, worden kroningen, worden bloed, slachtpartijen en hofmakerijen; de momentopname van ons wrede Europese verhaal. En ondertussen is het mensenkijken; uit alle landen, uit alle generaties. Velen in verfrommeld toeristenuniform, maar meer dan een paar mensen die een eigenzinnige kledingkeuze maken. De Japanners zijn het meest extreem inn hun keuzes, geen volk lijkt zich meer bevrijd te hebben van het uniform, maar ook de Chinezen zijn minder vormeloos dan vroeger. Prima.

Waar is de Mona Lisa? Daar is de Mona Lisa: achter een mensenmassa in een grote zijzaal van de colonnade. Het is te druk om direct door te lopen naar La Giaconda. We cirkelen om de massa heen tot we ter hoogte van het schilderij zijn. Ik werp er schuin een blik op en verlies prompt de belangstelling ervoor. ja, ik zie het schilderij, maar ik zie vooral de glasplaat waarachter de dame verscholen is en een houten barrière er pal onder die alles op afstand moet houden. Ik weet direct dat ik op deze manier geen contact kan maken met dit schilderij, met de glimlach. Meer word ik gefascineerd door een grote ring van mensen voor me. Velen van hen houden met twee handen hun camera omhoog, alsof ze aan het bidden zijn. Ze kijken strak vooruit, nemen een foto, zeggen niets, nemen nog een foto, staren, staren en smelten terug in de masse mensen achter hen. Fascinerend. Ik staar, breng mijn armen op bidhoogte, neem een foto van hen, nog een en nog een en staar. Niemand kijkt naar mij, niemand neemt een foto van mij. Na nog een foto smelt ik op mijn beurt weg uit de massa, zoek mijn vrouw en samen verlaten de zaal.

Betere lenzen dan nu hebben we nooit gehad, maar het is moeilijker dan ooit om afstanden te overbruggen. Meer lenzen dan nu hebben we nooit gehad, maar maar het is moeilijker dan ooit om nog iets te zien. We bidden met camera's voor onze beroemdheden en fotograferen ons door het glas heen dat hen van ons scheidt, denkend dat we in pixels iets van hen kunnen vangen.

Grimmig geworden ga ik stil naast mijn vrouw door de rest van museum. Het is mooi, het is zielloos. In de giga grote ruimte onder de pyramide van Pi zie ik de mensenmassa's krioelen en denk: dit is de overbevolking. Ik ga de trap op naar buiten, krijg de zon vol in het gezicht, voel de onwaarschijnlijke warmte en denk: dit is half oktober, dit is de opwarming van de aarde.
Dan word ik door een por in mijn zij uit mijn gedachten gehaald, voel een arm om mij heen, zie kinderen spelen, geliefden lachen, voel me zelf ook weer vrolijk worden, in het moment gaan. Het Parijse moment. Perfect Parijs.

Hierboven en hieronder enkele van mijn fotomomenten van perfect Parijs.

Peter Noordhoek