CONTACT

Gekrulde carrières

10 april 2016
Peter

Sommige mensen richten alles op die ene ‘carrière’. Anderen laten die carrière in de steek of richten zich ook op iets anders. Dit is een blog over mensen die naast hun carrière iets doen of gedaan hebben dat als het ware een krul aan die carrière toevoegt. In dit geval voortgedreven door iets dat van oudsher met alles te maken heeft, behalve met carrières: de poëzie. Twee (voormalig) stadsdichters lieten dit weekend zien hoe je dat doet.

De trots van een voorzitter

Voorzitter zijn van een een miniclubje als de Stichting Stadsdichtersverkiezing Gouda is een dienende functie. Samen met de andere leden regel je wat en eens in de twee jaar heb je na een heuse verkiezing een stadsdichter. Een mooie, overzichtelijke klus. Toch zijn er die momenten dat je echt trots kan zijn op wat dat klusje losmaakt. Dat moment had ik dit weekend twee keer.

Een voorstelling die de voorstelling te boven gaat

De eerste keer was in theater “De garenspinnerij” in Gouda. Daar nam Ruud Broekhuizen afscheid als stadsdichter. Poëzie is moeilijk. Het schrikt velen eerder af dan dat het aantrekt. Toen Loes mij op weg naar het theater vroeg waar mijn kaartjes waren, zei ik dat die niet had en dat ze waarschijnlijk ook niet nodig waren. ‘Oen’, zei ze, ‘het theater is vol’. Dat was zeker het geval. Gelukkig was er op ons gerekend en we schoven aan in een volle, volle zaal. Verbazend. Verbazend mooi.

Wat Ruud had gedaan was rond de gedichten uit zijn stadsdichtersperiode een voorstelling bouwen, met ondersteuning van muzikanten, dansers en anderen die hij in de loop van zijn twee dichtersjaren had ontmoet. Het resultaat was mooi, ontroerend, soms zwaar, maar altijd de moeite waard (en eigenlijk alles in zich had wat de recensenten van ‘Sky’ die week zo misten: vol lijn, karakter en echtheid).

Frenk

Even een voorbeeld dat letterlijk en figuurlijk dichtbij kwam. Vlak voor de kerst van 2014 kwam het bericht dat schuin tegenover ons een man was overleden. Op basis van de datum van de poststukken die onopgemaakt achter zijn deur lagen en de restanten van zijn maaltijd in de koelkast werd geschat dat hij al een jaar dood was. Dat komt binnen. In reactie hebben wij die dagen onze straat afgebeld, iedereen uitgenodigd voor een borrel en het uitwisselen van adresgegevens. Toch, het bericht beefde lang na. Ruud schreef er dit gedicht over (film Hermen Buurman):

En zo ging het van gedicht tot gedicht. Schitterend. Helemaal vreemd dat Ruud zo’n creatieve en professionele draai aan zijn stadsdichterschap geeft is het niet; in het dagelijks leven werkt hij als programmamaker en redacteur voor KRO-NCRV. Toch lijkt het mij zelfs in die werkomgeving niet vanzelfsprekend om je op het dichtwerk te storten. Wat een mooie krul dan op je carrière om zo’n programma te maken rondom iets wat de meeste van ons stil achter een computerscherm doen. Dank voor de avond. En om toch meteen maar de lat wat hoger te leggen: ga eens aan de gang met dat idee van mij om een mooi Tv-programma rondom poëzie te maken. Gelet op de duizenden en duizenden die in Nederland regelmatig iets proberen te dichten, lijkt mij de kans op een goed bekeken programma groter dan ooit. Ik wil maar zeggen; oenen als ik zijn er meer. Het kan wel! Zet die extra krul maar eens op deze mooie krul. We hebben gezien dat je het kan.

Wat groeit harder dan een tuin?

Het tweede moment van trots op een oud-stadsdichter kwam na dit bericht op social media van Jan Graafland. Jan heb ik leren kennen toen hij stadsdichter werd en tevens lid van het dichtgenootschap Gheraert Leeu. We moesten aan elkaar wennen. Ik een CDA’er die niet zelden in het pak naar het dichtgenootschap kwam. Hij voor mij de tuinier die groener dan groen uitstraalde. De waardering voor elkaars gedichten was echter groot genoeg en aangezien gedichten de hebbelijkheid hebben om uiterlijkheden te slopen, sta je vanzelf meer open voor elkaars achtergrond. In zijn geval was dat van tuinmeester (‘tuinmeester’ omdat dit beter past dan ‘tuinman’) bij Waleda, letterlijk werkend aan de ‘grond’stoffen voor antroposofische geneesmiddelen. Althans, dat was en is hij nu. Na een tijdje ontdekte ik dat hij een achtergrond als accountant heeft en een ware ‘hi-po’ was in dat vakgebied. Ergens is toen een Voltaire moment gekomen - ‘il faut cultiver notre jardin’, we moeten elk onze eigen tuin bewerken. Zo deed Jan. Maar als je lang genoeg leeft, en stadsdichter wordt, dan groei je verder. Deze aankondiging deed hij dit weekend voor een tentoonstelling waarin hij foto’s inbracht:

===

L.S.

Soms grijpt een mens voor houvast terug op zijn verleden. Sinds ik tuinman ben maakte ik geen foto's meer. Foto's zijn immers slechts bevroren momenten, doods. Een tuin echter, ontwikkelt zich altijd door, leeft. Ik achtte tuinieren hoger dan fotograferen, ging tientallen jaren in tuinen ondergedoken. Tot ik aan het schrijven sloeg, Gouda mij vroeg als stadsdichter.

Nu lezer, heb ik het punt bereikt te moeten onderkennen dat planten niet praten, minder medemenselijk zijn dan de mensen. Wat ik wil zeggen is, in mij heeft zich in de loop der jaren een ernstige heimwee ontwikkeld naar het mensenpark.

En op de dag van de aanslagen in Parijs, toen ik vluchtte in de koffer met oud, dierbaar fotowerk, zag ik vrijwel alleen maar... mensen
Wat ik met u wil delen; een paar beelden van het oude ambacht der dakpanmakers, pubers in het openluchtzwembad, het voor de dag komen van een meisje, het verval van een vader, bunker.

===

Is dat niet mooi? Van accountant naar tuinman naar dichter en fotograaf. Van cijfers naar grond naar woorden en beelden. Wat maak je dan mooie krullen aan je leven.

Trots

Ik ben best trots dat soort mensen te kennen. En er zijn er meer. Naast deze twee stadsdichters heeft de andere stadsdichters, van Inez Meter tot Klara Smeets, bijzondere kanten van zichzelf laten zien. De nieuwe stadsdichter, Hanneke Leroux, is 'doordeweeks' verpleegkundige in het Groene Hart Ziekenhuis. Over krullen gesproken. Inspireert het? Ach, misschien heb ik wel meer krullen dan ‘carrière’, maar het kijken en denken houdt nooit op. Interessanter vind ik hoe de lezer hierop reageert. Gaat u het toneel op in een voorstelling met uw kunst, gaat u ontdekken wat er harder groeit dan een tuin?

Peter Noordhoek

NB Ruud Broekhuizen heeft een prachtige afscheidsbundel van de gemeente Gouda gekregen, getiteld. De tweede adem. Aanschaffen.
De volgende stadsdichtersverkiezing is begin 2018.

Northedge

info@northedge.nl
 Copyright © 2020 -  All Rights Reserved
BTW nummer Northedge B.V.: 8192.31.472.B.01
KvK nr. Northedge B.V.: 29048758 Rotterdam
menu-circlecross-circle linkedin facebook pinterest youtube rss twitter instagram facebook-blank rss-blank linkedin-blank pinterest youtube twitter instagram